ਪੀਲੇ-ਪੀਲੇ ਫੁੱਲਾਂ ਨਾਲ
ਉਜਾੜ ’ਚ ਕਿੱਕਰ ਮਾਏ
ਚੌਗਿਰਦਾ ਰਿਹਾ ਐ ਨੀ ਮੋਹ
ਲੁੰਗ ’ਤੇ ਪਈਆਂ ਨੇ
ਬੂੰਦਾਂ ਤਰੇਲ ਦੀਆਂ
ਪੈਣ ਕਿਰਨਾ ਲਿਸ਼ਕਾਰਾ ਰਿਹਾ ਹੋ|
ਬੜਾ ਹੀ ਨਜ਼ਾਰਾ ਅੱਜ
ਸੋਭਦਾ ਐ ਦੀਦਿਆਂ ਨੂੰ
ਕੀ ਮੈਨੂੰ ਰਿਹਾ ਨੀ ਹੋ ?
ਨੀ ਅੰਮੀਏਂ ! ਕੀ ਮੈਨੂੰ ਰਿਹਾ ਨੀ ਹੋ ?
ਸਰ ਦਾ ਵੀ ਬੂਟਾ ਮਾਏ
ਲੱਗਦਾ ਹਸ਼ੀਨ ਜਿਹਾ
ਭਿੰਨੀ ਭਿੰਨੀ ਆਵੇ ਖੁਸ਼ਬੋ
ਪੱਤਿਆ ਨੂੰ ਛੂਹਾਂ ਮਾਏ,
ਪੋਟੇ ਚੀਰਨ ਉਂਗਲਾਂ ਦੇ |
ਦੇਖਦੀ ਹਾਂ , ਤਾਂ ਵੀ ਟੋਹ ਟੋਹ
ਫੁੱਲ ਖਿੜਿਆ ਟਿੱਸ਼ੀ ’ਤੇ
ਕੀਲ ਰਿਹੈ ਮਨ ਨੂੰ
ਪਿਆਰਾ ਪਿਆਰਾ ਲੱਗਦਾ ਉਹ
ਦਿਲ ਕਹੇ ਭਰ ਲਵਾਂ
ਬਾਹਾਂ ਦੇ ਕਲਾਵੇ ਵਿੱਚ,
ਆਪਣੇ ’ਚ ਲਵਾਂ ਨੀ ਸਮੋ
ਨੀ ਅੰਮੀਏਂ ! ਕੀ ਮੈਨੂੰ ਰਿਹਾ ਨੀ ਹੋ ?
ਕਿਤੇ ਕਿਤੇ ਖੜਾ ਮਾਏ
ਟਾਂਡਾ ਨੀ ਬਾਜਰੇ ਦਾ
ਬੂਰ ਦਾਣਿਆ ਨੂੰ ਰਿਹਾ ਨੀ ਲਕੋ |
ਚਿੜੀਆਂ ਦਾ ਝੁਰਮਟ,
ਬੱਝਾ ਮਾਏ ਛਿੱਟੇ ਉੱਤੇ
ਦਾਣੇ ਖਾ ਰਿਹਾ ਖੋਹ-ਖੋਹ
ਇੱਕ ਨਾ ਉਡਾਵਾਂ ਅੱਜ
ਕਹੇ ਸੌਦਾਈ ਦਿਲ
ਕੇਹੀ ਵਿਰਤੀ ਮਨ ਰਿਹਾ ਨੀ ਸੰਜੋ
ਨੀ ਅੰਮੀਏਂ ! ਕੀ ਰਿਹਾ ਨੀ ਮੈਨੂੰ ਹੋ ?
ਦੇ ਰਿਹਾ ਗੇੜਾ ਕੋਈ
ਮਾਏ ਨੀ ਰੂਹ ਵਿੱਚ
ਮੇਰੇ ਚੈਨ ਨੂੰ ਰਿਹਾ ਨੀ ਚੋਅ
ਠੰਢੀ ਸ਼ੀਤ ਹਵਾ ਮਾਏ
ਭੁੰਨਦੀ ਹੈ ਕਾਲਜੇ ਨੂੰ
ਮੱਚਨ ਦੀ ਆਵੇ ਨੀ ਬੋ |
ਚਿੱਤ ਕਰੇ ਰੌਣ ਨੂੰ
ਮਾਰ ਕੇ ਦਹੱਤੜਾ ਨੀ
ਬਾਲੀ ਉਮਰ ਨੂੰ ਦੇਵਾ ਅੱਜ ਧੋ
ਨੀ ਅੰਮੀਏਂ ! ਕੀ ਮੈਨੂੰ ਰਿਹਾ ਨੀ ਹੋ ?
ਰਾਤ ਦੇ ਨੇਹ੍ਰ ਵਿੱਚ
ਦੂਰ ਇੱਕ ਚਾਨਣ ਦੀ
ਮਿੱਠੀ- ਮਿੱਠੀ ਲੱਗਦੀ ਐ ਲੋਅ
ਜਗਦਾ ਕਦੇ ਬੁੱਝਦਾ ਐ ਨੀ
ਜੁੰਗਨੂੰ ਦੇ ਵਾਂਗ ਮਾਏ
ਇਸ਼ਾਰਿਆਂ ’ਚ ਬਲਾਉਂਦਾ ਐ ਉਹ
ਹੁਸ਼ਨ ਦੀ ਕਲੀ ਉੱਤੇ
ਭੰਵਰਾ ਬਣ ਬੈਠਾ ਮਾਏ
ਖਿੜੀ ਜੋਬਨ ਦਾ ਚੂਸ਼ ਰਿਹਾ ਰੁਹ
ਵੱਖਰਾ ਜਿਹਾ ਲੱਗਦਾ
ਆਪਣੇ ਹਾਣੀਆਂ ਤੋਂ
ਵੱਖਰੀ ਹੈ ਉਹਦੀ ਦ੍ਰ੍ੰਕੋ
ਨੀ ਅੰਮੀਏਂ ! ਕੀ ਮੈਨੂੰ ਰਿਹਾ ਨੀ ਹੋ ?
ਪੀੜਾਂ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਮਾਏ
ਲਿਖਦਾ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਵਿੱਚ
ਦਰਦ ਅੱਖਰਾਂ ’ਚ ਜਾਂਦਾ ਐ ਲਕੋ
"ਚੌਹਾਨ" ਨਾਮ ਦੱਸ ਕੇ
ਨੀਵੀ ਪਾ ਲੈਂਦਾ ਮਾਏ
ਬਣਕੇ ਸਿੱਧਰਾ ਜਿਹਾ, ਜਾਂਦਾ ਨੀ ਖਲੋ
ਗਹਿਰਾ ਹੈ ਸਾਗਰ ਜਿਹਾ
ਡਰ ਪਰਖਣ ਤੋਂ ਲੱਗਦਾ ਨੀ
ਕਿੱਧਰੇ ਸੁਨਾਮੀ ਨਾ ਜਾਵੇ ਹੋ
ਨੀ ਅੰਮੀਏਂ ! ਕੀ ਮੈਨੂੰ ਰਿਹਾ ਨੀ ਹੋ ?
ਕੀ ਮੈਨੂੰ ਰਿਹਾ ਨੀ ਹੋ ?
"ਚੌਹਾਨ"
ਉਜਾੜ ’ਚ ਕਿੱਕਰ ਮਾਏ
ਚੌਗਿਰਦਾ ਰਿਹਾ ਐ ਨੀ ਮੋਹ
ਲੁੰਗ ’ਤੇ ਪਈਆਂ ਨੇ
ਬੂੰਦਾਂ ਤਰੇਲ ਦੀਆਂ
ਪੈਣ ਕਿਰਨਾ ਲਿਸ਼ਕਾਰਾ ਰਿਹਾ ਹੋ|
ਬੜਾ ਹੀ ਨਜ਼ਾਰਾ ਅੱਜ
ਸੋਭਦਾ ਐ ਦੀਦਿਆਂ ਨੂੰ
ਕੀ ਮੈਨੂੰ ਰਿਹਾ ਨੀ ਹੋ ?
ਨੀ ਅੰਮੀਏਂ ! ਕੀ ਮੈਨੂੰ ਰਿਹਾ ਨੀ ਹੋ ?
ਸਰ ਦਾ ਵੀ ਬੂਟਾ ਮਾਏ
ਲੱਗਦਾ ਹਸ਼ੀਨ ਜਿਹਾ
ਭਿੰਨੀ ਭਿੰਨੀ ਆਵੇ ਖੁਸ਼ਬੋ
ਪੱਤਿਆ ਨੂੰ ਛੂਹਾਂ ਮਾਏ,
ਪੋਟੇ ਚੀਰਨ ਉਂਗਲਾਂ ਦੇ |
ਦੇਖਦੀ ਹਾਂ , ਤਾਂ ਵੀ ਟੋਹ ਟੋਹ
ਫੁੱਲ ਖਿੜਿਆ ਟਿੱਸ਼ੀ ’ਤੇ
ਕੀਲ ਰਿਹੈ ਮਨ ਨੂੰ
ਪਿਆਰਾ ਪਿਆਰਾ ਲੱਗਦਾ ਉਹ
ਦਿਲ ਕਹੇ ਭਰ ਲਵਾਂ
ਬਾਹਾਂ ਦੇ ਕਲਾਵੇ ਵਿੱਚ,
ਆਪਣੇ ’ਚ ਲਵਾਂ ਨੀ ਸਮੋ
ਨੀ ਅੰਮੀਏਂ ! ਕੀ ਮੈਨੂੰ ਰਿਹਾ ਨੀ ਹੋ ?
ਕਿਤੇ ਕਿਤੇ ਖੜਾ ਮਾਏ
ਟਾਂਡਾ ਨੀ ਬਾਜਰੇ ਦਾ
ਬੂਰ ਦਾਣਿਆ ਨੂੰ ਰਿਹਾ ਨੀ ਲਕੋ |
ਚਿੜੀਆਂ ਦਾ ਝੁਰਮਟ,
ਬੱਝਾ ਮਾਏ ਛਿੱਟੇ ਉੱਤੇ
ਦਾਣੇ ਖਾ ਰਿਹਾ ਖੋਹ-ਖੋਹ
ਇੱਕ ਨਾ ਉਡਾਵਾਂ ਅੱਜ
ਕਹੇ ਸੌਦਾਈ ਦਿਲ
ਕੇਹੀ ਵਿਰਤੀ ਮਨ ਰਿਹਾ ਨੀ ਸੰਜੋ
ਨੀ ਅੰਮੀਏਂ ! ਕੀ ਰਿਹਾ ਨੀ ਮੈਨੂੰ ਹੋ ?
ਦੇ ਰਿਹਾ ਗੇੜਾ ਕੋਈ
ਮਾਏ ਨੀ ਰੂਹ ਵਿੱਚ
ਮੇਰੇ ਚੈਨ ਨੂੰ ਰਿਹਾ ਨੀ ਚੋਅ
ਠੰਢੀ ਸ਼ੀਤ ਹਵਾ ਮਾਏ
ਭੁੰਨਦੀ ਹੈ ਕਾਲਜੇ ਨੂੰ
ਮੱਚਨ ਦੀ ਆਵੇ ਨੀ ਬੋ |
ਚਿੱਤ ਕਰੇ ਰੌਣ ਨੂੰ
ਮਾਰ ਕੇ ਦਹੱਤੜਾ ਨੀ
ਬਾਲੀ ਉਮਰ ਨੂੰ ਦੇਵਾ ਅੱਜ ਧੋ
ਨੀ ਅੰਮੀਏਂ ! ਕੀ ਮੈਨੂੰ ਰਿਹਾ ਨੀ ਹੋ ?
ਰਾਤ ਦੇ ਨੇਹ੍ਰ ਵਿੱਚ
ਦੂਰ ਇੱਕ ਚਾਨਣ ਦੀ
ਮਿੱਠੀ- ਮਿੱਠੀ ਲੱਗਦੀ ਐ ਲੋਅ
ਜਗਦਾ ਕਦੇ ਬੁੱਝਦਾ ਐ ਨੀ
ਜੁੰਗਨੂੰ ਦੇ ਵਾਂਗ ਮਾਏ
ਇਸ਼ਾਰਿਆਂ ’ਚ ਬਲਾਉਂਦਾ ਐ ਉਹ
ਹੁਸ਼ਨ ਦੀ ਕਲੀ ਉੱਤੇ
ਭੰਵਰਾ ਬਣ ਬੈਠਾ ਮਾਏ
ਖਿੜੀ ਜੋਬਨ ਦਾ ਚੂਸ਼ ਰਿਹਾ ਰੁਹ
ਵੱਖਰਾ ਜਿਹਾ ਲੱਗਦਾ
ਆਪਣੇ ਹਾਣੀਆਂ ਤੋਂ
ਵੱਖਰੀ ਹੈ ਉਹਦੀ ਦ੍ਰ੍ੰਕੋ
ਨੀ ਅੰਮੀਏਂ ! ਕੀ ਮੈਨੂੰ ਰਿਹਾ ਨੀ ਹੋ ?
ਪੀੜਾਂ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਮਾਏ
ਲਿਖਦਾ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਵਿੱਚ
ਦਰਦ ਅੱਖਰਾਂ ’ਚ ਜਾਂਦਾ ਐ ਲਕੋ
"ਚੌਹਾਨ" ਨਾਮ ਦੱਸ ਕੇ
ਨੀਵੀ ਪਾ ਲੈਂਦਾ ਮਾਏ
ਬਣਕੇ ਸਿੱਧਰਾ ਜਿਹਾ, ਜਾਂਦਾ ਨੀ ਖਲੋ
ਗਹਿਰਾ ਹੈ ਸਾਗਰ ਜਿਹਾ
ਡਰ ਪਰਖਣ ਤੋਂ ਲੱਗਦਾ ਨੀ
ਕਿੱਧਰੇ ਸੁਨਾਮੀ ਨਾ ਜਾਵੇ ਹੋ
ਨੀ ਅੰਮੀਏਂ ! ਕੀ ਮੈਨੂੰ ਰਿਹਾ ਨੀ ਹੋ ?
ਕੀ ਮੈਨੂੰ ਰਿਹਾ ਨੀ ਹੋ ?
"ਚੌਹਾਨ"
No comments:
Post a Comment